بیایید توی دنیای وبلاگ هایمان واقعی باشیم...خودمان باشیم...مگر می شود میلیون میلیون آدم بلاگر باشند و همه شان بچه درسخوان؟همه شان دانشجوی دانشگاه های معتبر کشور؟ همه شان مودب و متین و با اعصاب؟همه شان بدون عادات بد؟ همه شان عاشق پیشه و هنرمند؟ نمی شود دیگر!حالا شاید هم یکهویی این بین یکی را ببینی که از زندگی نا امید است یا مثلا نوشته من امروز دست توی دماغم کردم!!!! که مخاطب ها هم می آیند و اَخ و پیف می کنند که" این چیه نوشتـــــــی حالمون به هم خـــــــــورد!!! " اگر نصف این خودسانسوری ها تقصیر بلاگر باشد نصف دیگر به گردن این بعضی مخاطب هاست!بیایید دیگران را همانطور که هستند قبول کنیم...عقایدشان را بپذیریم...در کنارشان باشیم اما طوری رفتار نکنیم که مجبور شوند خودشان را سانسور کنند و ننویسند مثلا این ترم 6 درس را افتادم! ننویسند نامردی کردم...وبلاگ آدم یک جورهایی خانه ی آدم است...چیزی ننویسید که باعث بشود از خود واقعی شان دور شوند...مثلا من هنوز موفق به ترک عادت بد خود نشده ام...که بطری توی یخچال را همینطور راست راست بدون لیوان بالا ندهم!هنوز گاهی اتاقم بازار شام می شود...ریاضی ام شده 15...حوصله ی بچه های بی ادبِ حرف گوش نکن را ندارم و کافیست چوب لای چرخم بگذارند که آن وقت من می دانم و آن ها! هنوز اجازه نمی دهم کسی توی گوشی ام سرک بکشد...و...و...و...همه ی ما گلچینی از عادات...رفتار...افکار و عقاید خوب و بدیم...بیایید واقعی باشیم نه خودسانسور شده :)