حقیقت دنیای مجازی این است...تا نروی سراغشان به سراغت نمی آیند... این مسئله دو روز پیش برای هزارمین بار بهم ثابت شد...در پی برداشت هایی که از پست شد و یا شاید من در رساندن منظورم درست عمل نکردم باید حرفم را بدون پیچ پیچی کردن بگویم :))) اینکه اصل کامنت در ازای کامنت را از بخش بلاگریتان حذف کنید...روش درستی نیست...و در کل بخواهم ژست متفکرانه بگیرم باید بگویم زندگی با انتظار نداشتن از دیگران خیلی شیرین تر و آسوده تر است :) برای من مهم نیست که چرا دیگر خیلی ها به سراغم نمی آیند...این داستان توی زندگی روزمره ی من هم  هست و مثل همیشه مزاحم آن هایی که مشغول فراموش کردنم هستند نمی شوم...چه خوب می شود اگر نگاهمان به دنیای مجازی بده بستان هایی نباشد که قرار است یک روز با نیامدن یکی قطع شود! صرفا نصیحت خواهرانه ای به آن دسته از عزیزان می کنم که اصل وبلاگ نویسی شان را کرده اند " کامنت می دهم تا کامنت بدهند! "

::ممنون که اینجا را می خوانید مخاطبانِ جانم :)